پای در کفش خیاط ها

جمعه شب بودندی و بهر تنوع و سرگرمی به تعمیر کیف مبارک روی همی آورندی. ساعت ها گذشتندی و نخ ها پاره شدندی و سوزن ها یکی یکی شکستندی ... در میانه کار از خود همی پرسیدندی که آیا تولیدی ها هم برای دوخت و دوز کیف این همه وقت و خسارت صرف کردندی؟ کیف مفلوک همی نعره برآورندی که اگر تولیدی ها چنین کار کردندی ورشکست شدندی و در عوض دکان کیف های چینی علم کردندی. عقل همی نهیب زدندی که اگر تولیدی ها بهر هر کیف بسی وقت و هزینه گذاشتندی این کیف فلک زده، به این زودی، احتیاج به تعمیر پیدا نکردندی، ضمنا نخ و سوزن های آنها اینقدر نازنازی نبودندی ...
در انتها پس از خسارت بسیار و اتمام سوزن های چرخ خیاطی، کیف تعمیر شدندی...
به یاد سخن شوهرخاله افتادندی که "مهندس ها همان به، که کار خویش کردندی و پای در کفش خیاط ها ننمودندی"
لیک حاشا که حقیر دست از خودکفایی برداشتندی!! :)

برای همدردی با دانش‌آموزان پاکستانی

بسم الله

بعضی وقت ها آدم دوست دارد از درد داد بزند. کاش می شد جوری داد زد که همه عالم بشنوند. این دانش‌آموزهای بی‌گناه پاکستانی چرا باید کشته بشوند.
سناریو کاملا مشخص است. چند روز مانده به وفات به پیامبر(ص) یک گروه افراطی مثلا مسلمان بیشتر از 130 نفر از دانش آموزان یک مدرسه را می کشند و تعداد زیادی از آنها را زخمی می‌کنند. سخنگوی طالبان مسئولیت این حمله را به عهده می‌گیرد. اسم این سخنگو چیست؟ "محمد خراسانی"... "محمد" که نام مبارک پیامبر است. "خراسانی" هم که معرف همه هست. شخصی که قبل از ظهور قیام می کند و به هنگام ظهور به امام زمان (عج) می پیوندد.
کاملا مشخص است که می‌خواهند دین محمد(ص) یعنی دین اسلام را خراب کنند. چقدر بی وجدان و بی عقل و شعور هستند که با کشتن بی‌گناهان می‌خواهند اسلام را خراب کنند. چقدر نامردند.
آخر این دانش‌آموزان بی‌گناه چرا باید کشته بشوند. آمریکایی‌های نامرد! شما با اسلام مشکل دارید چرا این بچه‌های بیچاره را به کشتن می‌دهید. خیلی نامردید... خیلی...
مطمئنم که همین خون‌ها گردنتان را می‌گیرد و نابود می‌شوید.

برادران و خواهران پاکستانی ما را در غم خود شریک بدانند...

حس غریب من (امان از من)

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد*...

حسم حس کسی است که خودش را به در و دیوار زده، به آب و آتیش زده، که یک چیزی را نداشته باشد ... حالا که ازش گرفتند اینقدر توی دلش غم نشسته که از صبح یکسره دارد این بیت را می خواند...

----------------------------------------

* شعری از عمادالدین حسین برقعی(عماد خراسانی)

شیرینی

گفتم تا مامان و بابا و بقیه خانواده اینجا هستند بروم یک جعبه شیرینی بگیرم که دور هم بخوریم.

شیرینی خوردن همان و بد شدن حال من و خواهرم همان ...  

یعنی این شیرینی‌ها چی دارند که حال ما را به این روز انداختند!!!

اصلا دیگه شیرینی نمی‌خرم! (البته تا دفعه بعد ) 

شکر ...

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده و مهربان

وَ هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمَاءِ وَ قَابَلَهَا بِالتَّقْصِیرِ
این جایگاه کسی است که به نعمت‌های بی‌شمار و وسیع تو، و کوتاهی در برابر آن معترف است؛

وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْإِهْمَالِ وَ التَّضْیِیعِ
و به سستی در بندگی و هدر دادن نعمت‌ها بر خود گواهی می‌دهد؛

وَ أَنْتَ الرَّءُوفُ الرَّحِیمُ الْبَرُّ الْکَرِیمُ
با این حال تو بسیار رئوف و مهربان و نیکوکار و کریم هستی،

الَّذِی لا یُخَیِّبُ قَاصِدِیهِ وَ لا یَطْرُدُ عَنْ فِنَائِهِ آمِلِیهِ
که کسی را که رو به او کرده محروم نمی کند و کسی که چشم امید به او دارد از درگاهش نمیراند.

صحیفه سجادیه، مناجات الشاکرین

پی‌نوشت: گاهی اوقات هیچ چیز به اندازه این دعاها حال آدم را خوب نمی‌کند.