جمعه و امید ظهور

هو النور

نمی دانم چرا هر جمعه که می‌آید امیدمان به نیامدن آقا و مولایمان بیشتر از امیدمان به نیامدن ایشان است. انگار بیشتر منتظر آمدن غروب دلگیر جمعه ایم تا آمدن آقا و باز شدن دریچه چشممان به آن چهره دلگشا ...

نمی دانم چرا ...

شاید به نیامدنشان عادت کردیم ...

متی ننتفع من عذب مائک فقد طال الصدی

کی از آب گوارای وجودت بهرمند می‌شویم که تشنگی به درازا کشید...

اجازه خدا

هو الحکیم

بعضی وقت‌ها حس می کنم که خدا برای گرفتن بعضی نعمت ها از آدم اجازه می‌گیرد.
انگار مرتب به دلت سر می‌زند و از تو می‌پرسد اگر فلان نعمت را بگیرم می‌توانی ...؟ و هر بار تو جواب نه می‌دهی اما خدا باز می‌پرسد و می‌پرسد و می‌پرسد ...
آن قدر می‌پرسد تا جوابت بله باشد. همین بله پایان یکی از امتحان‌های خداست یعنی امتحان داشتن آن نعمت و آغاز امتحان دیگری که فقدان آن نعمت است.
شنیدم خدا قبل شهادت اول از شهید بله را می‌گیرد.
الان انگار همان شرایط پیش آمده ولی نمی‌خواهم بله را بگویم. هرچند وقتی به خواستگاری خدا بله می‌گویی از قشنگ‌ترین لحظه‌هاست؛ اما ... اما می خواهم بگویم خدایا من هنوز نمی توانم ...

السلام علیک یا اخت ولی الله

هو العلیم

مدت زیادی‌ست که دلم هوای حرم امام رئوف کرده‌ است. بیشتر از یک سال است که زیارت ایشان بی نصیب بوده‌ام.

این جمعه بعد از مدت‌ها به زیارت حرم حضرت معصومه (س) رفتیم. در حرم حضرت معصومه (س) دلم شکست. از خواهر طلب زیارت برادر کردم، آن هم در همین ماه رجب.

هنوز چند روز نگذشته اسباب سفر امام هشتم در حال جور شدن است و در اواخر ماه رجب ان شاءالله راهی مشهد خواهیم بود.

خواهر و برادر یکی از دیگری مهربان‌ترند.

اول دفتر به نام ایزد دانا

هو الاول و الاخر

به نام حقیقت نگار وجود و عدم

گاهی وقت‌ها دل آدم می‌گیرد. هم صحبتی می خواهد. گاهی حرف‍‎هایی برای گفتن هست و گوش شنیدنی نیست. برای نسل ما که عادت کردیم بیشتر در رایانه بنویسیم تا در دفتر شاید وبلاگ بهترین جایی هست که می توانیم خاطرات و دغدغه هایمان را ثبت کنیم.